Nou zullen veel mensen zich wel afvragen wat ik daar nu weer mee bedoel. Het kan natuurlijk een drinkbeker of mok zijn, maar dat is hierbij niet het geval. Het gaat om de bekercompetitie van de Nevobo waar wij nog steeds aan mee doen!
Afgelopen dinsdagavond, 14 januari, moest ons D1 de ¼ finale van de bekercompetitie spelen in en tegen Flash uit Nieuwleusen. Flash komt uit in de promotieklasse, en staat bovenaan in deze klasse, met een straatlengte voorsprong op de concurrentie. Op papier moest het voor ons dan eigenlijk geen moeilijke horde zijn om te nemen, maar ja zoals zo vaak in de praktijk, dan loopt het toch net iets anders dan dat het de bedoeling is.
Na een lange mistige rit met de auto kwamen wij aan in Nieuwleusen, en begonnen wij met de voorbereiding op de wedstrijd. Voordat de 1e set begon had ik aan iedereen aangegeven hoe wij deze wedstrijd moesten beginnen, vel en fanatiek, en dat Flash wel een team was om rekening mee te houden. Nou dat ging in de 1e set goed. Wij kwamen al snel in ons vertrouwde spel, en wij speelden deze set relaxed naar het einde van de set toe. Wij wisten deze set dan ook redelijk eenvoudig te winnen met 17-25
Dan de 2e set, nieuwe spelers in het veld, en de 2e set begon met de opslag voor Flash. Maar ja, dan gebeurt altijd datgene waar je niet op rekent, of waar je niet mee om kan gaan. De spelverdeelster van Flash had zo’n goede opslag in huis, waar wij totaal geen grip op konden krijgen. Wat wij ook probeerden, zij bleef maar scoren met haar serve. De time-outs waren algauw gebruikt, en eindelijk hadden wij de opslag van haar onder controle en scoorden wij met onze aanval eindelijk ons 1e punt, maar toen was het inmiddels al 16-1!!!!!!!!!!!!!!!!!! Hoe dan? Ja zeg het maar, geen verklaring voor. Gewoon een goede serve, wat natuurlijk ook voor kan komen. Nou weet je natuurlijk dat deze set een Mission Impossible is geworden, bij de gedachte om hem alsnog winnend af te sluiten. Daar hoef je niet voor gestudeerd te hebben. Nee dus. Gewoon verloren met maar liefst 25-4. Op naar de 3e set.
Ja hoe hebben onze dames deze, toch wel flinke tik om de oren, verwerkt? Blijft dat nog nawerken in de koppies? Of zijn zij hier niet gevoelig voor? Afwachten dus. Ook in deze set weer gewisseld, en het ging weer alsof er niets gebeurt was. Deze set hadden wij ons weer herpakt, en wij speelden weer zoals het hoort. Deze set dus gewonnen met 18-25. Nou mooi, nog 1 set, en dan kunnen wij weer naar huis, zou je denken. Maar nee hoor, dat was dus niet het geval. In de 4e set gaf Flash nog even gas, en probeerde uit alle macht ons spel te ontregelen, wat hun dan ook goed lukte. Met name de aanval over het midden ging bij Flash meer dan uitstekend, en zij scoorden dan ook dat het een lieve lust was over midden, tot frustratie van onze midden blokkering. Zij kregen maar geen vat op deze speelster. Aan het eind van de 4e set deze midden aanvalster geprobeerd met een 2-mans blokkering te stoppen, en dat lukte, maar het leed was al geschied. Deze set verloren met 25-18.
Dan toch deze uitermate vervelende 5e set spelen. De accu nogmaals opladen, even wat peptalk, en gaan met die banaan. Het talrijke publiek in Nieuwleusen ging zich ook steeds meer met de wedstrijd bemoeien, tot vervelends aan toe voor ons. De trommel werd uit de bezemkast gehaald, er werden tribunes op de naastliggende velden opgebouwd, en de 5e set kon beginnen. Wij lieten ons niet afleiden door dat gedoe, en deden gewoon datgene waar we voor gekomen waren. Volleyballen. Het ging lekker in deze set. De passing lag lekker, en Laura kon naar hartenlust onze aanvallers in stelling brengen. Al gauw hadden wij een mooie voorsprong opgebouwd, en werd er van speelhelft gewisseld. Daarna ging het ook goed, en uiteindelijk was de stand 11-14 in het voordeel van ons. Matchpoint dus, maar ja, dan komt daar die beruchte strohalm voor Flash. Zij namen allerlei risico’s, het publiek begon te schreeuwen en zij kwamen steeds dichterbij tot 14-14 aan toe. Ja en dan is het een loterij, waarbij geldt, wie over de sterkste zenuwen beschikt, die wint de wedstrijd. Denk je dat je alles gehad hebt, dan gaat de scheidsrechter zich, niet op een positieve manier trouwens, ook met de wedstrijd bemoeien. Bij de stand van 14-15, in ons voordeel, kon Flash geen aanval opbouwen en werd de bal redelijk gemakkelijk in ons achterveld gespeeld. Laura wilde, samen met Melissa, een set-up geven en de scheidsrechter fluit Laura af voor een technische fout. Hoe dan? De gehele wedstrijd fluit hij niet 1x voor een technische fout, en juist in de 5e set, bij deze stand, fluit hij voor een technische fout. Dat doe je toch niet? Dus in plaats dat wij de wedstrijd winnen met 14-16, wordt het dan ook nog 15-15. Dit resulteerde natuurlijk in ongeloof van ons richting de scheidsrechter, wat weer resulteerde in een gele kaart voor de coach. Beetje jammer. Maar goed, we moesten door. De emoties van alle spelers, inclusief wisselspelers, coaches en publiek vlogen heen en weer, om nog maar niet over de adrenaline ter spreken die bij menigeen door hun/haar lichaam gierde. Het was een rollercoaster van emoties, punt na punt. Het ging op en neer met de punten. Bij de stand van 19-18 kwamen wij tot een aanval toe, waarbij Anouk de set-up van Laura kreeg om tot score te verwerken, maar zij sloeg hierbij loeihard in het 2-mansblok van Flash, echter het net bewoog ook. Alles wat Flash was schreeuwde het uit, want de 1e scheidsrechter kende het punt aan Flash toe, wat betekende dat Flash de set en de wedstrijd met 20-18 gewonnen zou hebben. Lees wel: ZOU HEBBEN!!!!!!!! Want wat was het geval, de 2e scheidsrechter, een hele beste man in mijn ogen, had een netfout geconstateerd bij Flash tijdens de aanval van Anouk. Er werd geschreeuwd en gejuicht, en de 1e scheidsrechter wist niet waar hij kijken moest, tot hij de 2e scheidsrechter in de gaten kreeg. Deze had ook iets wat geconstateerd. Alles wat Vonk was schreeuwde om de gemaakte netfout. De 1e scheidsrechter nam de beslissing van de 2e scheidsrechter over en het punt werd aan ons toegekend. Tsjongejongejonge wat “ain boudel”, zouden ze bij ons in het Groninger Laand wel zeggen. En de wedstrijd ging door bij een stand van 19-19. De emoties zaten bij iedereen inmiddels tot aan het plafond. Tot er een stand op het bord stond van 19-20 in het voordeel van ons. Flash probeerde een aanval op te bouwen, maar die wisten wij verdedigend te keren, en nu konden wij een aanval opbouwen. De set-up van Laura ging naar Anouk, en Anouk wist te scoren met haar aanval. 19-21, en we hadden gewonnen.
De halve finale was bereikt. Wat een ontlading bij iedereen van Vonk, en wat een teleurstelling bij iedereen die supporter van Flash was.
Er werd nog lang nagepraat over deze enerverende wedstrijd.
Maar goed, wij hadden de langste adem, en spelen in de week van 12 februari de halve finale in onze eigen Drostenhal!
Bij deze een oproep aan iedereen die Vonk een warm hart toedraagt, jullie zijn van harte welkom om onze dames te steunen tijdens de halve finale!
Groetjes,
Martin
